Ortezy i stabilizatory łokcia

Łokieć tworzy kość łokciowa, ramienna i promieniowa, staw ramienno-łokciowy, promieniowo-łokciowy i bliższy, więzadła, ścięgna i mięśnie. Jest to bardzo złożony biofizyczny mechanizm, narażony na przeciążenia wynikające z długotrwałej eksploatacji stawu w pracy czy podczas aktywności sportowej. Łokieć może doznać również typowych uszkodzeń takich jak zwichnięcia, złamania, stan zapalny czy uszkodzenie tkanek miękkich. Do najczęstszych należą tendinopatie (znane powszechnie jako łokieć tenisisty/golfisty), zmiany zwyrodnieniowe stawów, zapalenie kaletek, zapalenia fałdów maziowych i neuropatie kompresyjne. Stosowanie stabilizatora na łokieć pełni funkcję porofilaktyczną i jest najczęstszym wyborem, jeżeli pacjent chce uchronić się przed nawrotem dolegliwości bólowych z dawnej kontuzji. Orteza stawu łokciowego ma wbudowaną miechanizm zegarowy i szynę ograniczający ruchy w stawie.

Zewnątrzstawowe uszkodzenia manifestują się niestabilnością kolana. Niestabilność zwiększa ryzyko poważniejszych urazów, które mogą doprowadzić do utraty funkcji kolana i bardzo dotkliwych dolegliwości bólowych. Nie jest prawdą, że leczenie zachowawcze częściej jest optymalnym rozwiązaniem po kontuzji zewnątrzstawowej. Stabilizatory i ortezy na kolano zmniejszą ryzyko urazów zarówno podczas procesu rekonwalescencji jak i profilaktycznie po wyleczeniu.
Wewnątrzstawowe uszkodzenia manifestują się wysiękami, krwiakami i zablokowaniem stawu w wyproście lub zgięciu. Do oceny tego urazu i interwencji niezbędne są badania obrazowe takie jak USG, rezonans magnetyczny czy diagnostyka artroskopowa. Uszkodzenia wewnątrzstawowe kolana prawie zawsze wymagają leczenia operacyjnego, najczęściej metodą artroskopową. Po zabiegu operacyjnych pacjent musi zaopatrzyć się w odpowiednią ortezę na kolano przed pełnym powrotem do sprawności. Warto pamiętać, że przy urazie stawu łokciowego najczęstszym powikłaniem jest następcze sztywnienie stawu i spowodowana tym utrata potencjalnego zakresu ruchu, dlatego proces rehabilitacji należy przeprowadzić jak najszybciej.

Zwichnięcie stawu łokciowego jest standardowym urazem, który skutkuje utratą styczności powierzchni stawowych, ograniczeniem ruchomości w stawie i dotkliwymi dolegliwościami bólowymi. Utrata styczności ma miejsce pomiędzy nasadą dalszą kości ramiennej oraz nasadą bliższą kości promieniowej oraz łokciowej. Zwichnięcia dzielimy na przednie, tylne, boczne oraz rozbieżne. Przy poważnym zwychnięciu może dojść do złamania głowy kości promieniowej, wyrostka kości łokciowej, kłykcia bocznego kości ramiennej czy wyrostka łokciowego kości łokciowej.

Operacja łokca tenisisty/golfisty.

Usunięcie wyrośli kostnych powstałych przy przelekłych przeciążeniach i zmianach zwyrodnieniowych.

Uszkodzenia i przewlekłe schorzenia chrząstki stawowej.

Usuwanie błony maziowej uszkodzonej w przewlekłym procesie zapalnym np w wyniku choroby reumatoidalnej.

Poprawa stabilności stawu.

Leczenie infekcji w stawie łokciowym.

Usuwanie blizn, zrostów i uwolnienie uwięzniętych w bliznach struktur.

Nastawianie złamanych struktur kostnych.

Mobilizacja zakresu ruchu stawu przy przykurczu torebki stawowej.